क्विक विडंबन: कळीदार कपूरी पान

क्विक विडंबन: कळीदार कपूरी पान

शनिवार...
शनिवार, चांदणी बार
एसी थंडगार
डीजे धडधडा
झिंगला त्यात बेवडा
झिंगला त्यात बेवडा
नाचतो वेडा
भान हरपून भान हर...पून
शनिवार...

Chadhwayye Trek IV - Chavand

Back in the monsoon of 2012, we had planned a 2 day trek to Chavand, Naneghat and Jivdhan; and ended up covering just Naneghat. So Chavand and Jivdhan were on the 'to-go destinations' list again. Chavand aka Prasanna Gad was skipped at that time mainly because PK who had suggested this fort, was not gonna be able to make it to the trek.

1st Jan was a holiday for me, PK, PP, and SS. None of us had any major plan for 31st December evening and so we planned for this New Year Day Trek to Chavand. Since others from the group were not available on that day, it was just 4 of us for the trek.

Special appreciation for PP who joined us right after finishing his night shift in the office. THAT is passion, really.

We were off to Junnar by approximately 7 am. It took us 3 hours to reach Junnar. Another half an hour to reach the base of chavand. From Junnar onward till Chavand Wadi, which is the base village of the fort, the road is just terrible. It was a bad surprise for my new little car. The road is in super-bad shape.

 The road to the fort goes from behind the AshramShala, which; does not exist anymore. We had referred to many blogs which give the Ashram Shala reference, but now the said building has been demolished. So the new landmark is a big tree on the left side of the road when you approach, opposite to which is a bore-well (hand-pump) from where the trek route begins.

Chavand/ Prasanna Gad is a relatively smaller fort. The climb isnt too big. It is very simple until you reach the rock patch which poses a decent challenge to you. It is steep. Though there are ladders fixed in the rocks, you cannot simply rely on them. There is also a metal wire fixed in the rocks throughout the rock patch, which proves to be really helpful. PP and myself were taking pictures while we stood on the rocks in some awkward positions, which irritated the hell out of SS who was really finding himself in awkward positions and was super-uncomfortable on the rock patch. The view from the top was really great. Though we felt that since it was too bright and sunny, we could have got some better photos had we been there either in the early morning or around sunset.

After covering the 20-30 feet high rock patch, there are roughly 50 steps until you reach the main door of the fort. The main door is in good condition. So are the steps. We met some forest department people on the way, who had come there to clear the grass that had grown on the steps and on the fort top. Their work was highly appreciable. The steps which were about 2.5 feet wide while we went up, were over 6 ft wide when we came down. It seemed like we re climbing down the steps of the Asiatic library or some monastery in Tibet  Those big steps feel really grand to be standing on; especially when you are looking down at the valley from a height of over 3000 feet.

The fort top is not that interesting. There are ruins of a temple on the left side after you reach the fort top. We did not really roam around on the fort top and decided to climb down after having a look at the surroundings and shooting some pictures.

The descent was relatively quicker, as it always is. We came down, got fresh with the cool water of the bore-well and had some fruits, and biscuits at the base to re-energize ourselves. It was 2 pm in the afternoon and yet, there was cool breeze because of which we never really felt drained and exhausted.

We headed then towards Naneghat via GhaTghar. Since two of us had missed the monsoon trek to Naneghat, we thought we can cover that on this trip. But the road ! the road was so bad again that we were taking way too much time to cover each kilometer; And that affected the mileage of the car. It alarmed us when the fuel gauge stood over empty. 'U turn' and we headed back. A local guy informed us about a person named Mr. Gholap, who sells petrol/diesel in a nearby village. We found his shop and bought us 2 ltrs of fuel. Then we re-filled the tank later at Junnar where we had one of the typical trek foods; Misal, coupled with hot ginger tea.

It turned out to be another very nice and memorable trek. Really a good start of 2013 for us all. We hoped that like the beginning, the year ahead is filled with such nice adventures and travels. 

माज

मी एका ठिकाणी गाडी पार्क करायची जागा शोधत होतो. इतक्यात दोन बायका एका पार्क केलेल्या सँट्रोचं दार उघडून बसण्याच्या बेतात दिसल्या. मी विचारलं की तुम्ही गाडी काढताय का? मला खुन्नस देउन उलट प्रश्न करण्यात आला, ‘तुम्ही इथे रहाता का?’ मी म्हटलं, ‘त्याचा काय संबंध? मी तुम्हाला विचारलं की तुम्ही गाडी काढताय का, म्हणजे मी तिथे माझी गाडी पार्क करीन.’ ‘इथे बाहेरची लोकं येऊन गाड्या पार्क करतात...’ त्यांना मधेच तोडून मी म्हटलं, ‘ओ बाई, सभ्यपणे विचारतोय तर तुम्ही तिरक्यात कशाला जाताय? एक म्हणजे हा रस्ता आहे. कुणाच्या आवारातली जागा नाही. दुसरं म्हणजे मी इथेच रहातो. मुळात हे तुम्हाला सांगायला मी बांधील नाही.’ हे सगळं बोलणारी बाई तिच्यासोबत असलेल्या दुस-या बाईकडे बघून म्हणाली, ‘आपल्याला विचारतायत ! गाडी काढता का म्हणे!’

मग मी सिंघम मोड मधे गेलो. म्हटलं आता माझी सटकली. मी व्हॉल्यूम वाढवून म्हटल, ‘बाई मी सभ्यपणे; साधा प्रश्न केलेला, तुम्हाला तिरक्यात जायची काय हौस असेल मला माहीत नाही. पण याच्या पुढे तुम्ही एक जरी शब्द बोललात, तर मग अत्तापर्यंत मी जितक्या सभ्य भाषेत बोललोय त्याच्या दुप्पट असभ्य भाषेत बोलेन.’ डोळे बटाट्यासारखे मोठे करून आणि घुबडासारखे गोल गोल फिरवून ती बाई माझ्याकडे बघत बसली, मी चाकांचा कर्कश्य आवाज करून माझंही सांकेतिक वृत्तीप्रदर्शन केलं आणि फ्रेम च्या बाहेर गेलो.

माज होता त्या बाईला. जसा दर दुस-या व्यक्तीला असतो आज काल. आपल्याकडे गाडी आहे...माज. आपल्याकडे पैसे आहेत, माज. आपल्याकडे अजून काही असेल, माज. पुढे चालणारी गाडी एक सेकंद जरी स्लो झाली किंवा थांबली, की ठणाणा हॉर्न वाजवायला लागतात लोकं; मग मिळेल त्या बाजूने तडमडत ओव्हरटेक करायचा प्रयत्न, ती करता करता त्या गाडीवाल्याला एक रागीट लुक; जमल्यास एक शिवी... माज. आम्ही गाडी घेतली म्हणजे रस्ता, परिसर, सगळं विकत घेतलं असा समज होतो लोकांचा. आणि १०० पैकी ९० जण तसेच असतात त्यामुळे जागोजागी, पदोपदी खटके होतात. या ९० जणांत समाजाच्या काही ठराविक वर्गातील लोकं जास्त असतात.

रेल्वे प्रवासाचं बघा. लोकसंख्याही माजलेली असल्यामुळे गर्दी अपरिहार्य आहे. त्यातून तिकीट किंवा इतर गोष्टीसाठी शिस्तीत रांग लावायला आम्ही काय सुशिक्षित आहोत? ट्रेन मधे तुमच्या आधी कुणी चढलं, उतरलं, बसलं, आणि तुम्ही ‘का रे?’ असा प्रश्न नाही केलात तर तुम्ही भ्याड. कुणी तुम्हाला असा प्रश्न केला आणि तुम्ही उलट प्रश्न नाही केलात तरीही तुम्ही भ्याड. त्यामुळे तिथेही माज ओतप्रोत भरलेला असतो सगळ्यांच्या नजरेत, बोलण्यात, वागण्यात.

परवा एक सिनेमा बघायला गेलो होतो. तिथेही तेच. तिकीट खिडकीवर सगळ्यांनाच समान तिकिटं मिळतात. तर एक माणूस रांगेत घुसू पहात होता. त्याला त्याच्या मागच्याने विनवलंन, की बॉस, आम्ही सगळे रांगेत आहोत. तर त्याला दटावतो कसा; ‘मेरा प्लॅटिनम का है ! समझा क्या?... लाईन का बात करता है @#$@!’ मुंबईमधली घटना; हे अर्वाच्च्य बोलणारी व्यक्ती हिंदीत बोलली; ही नमूद करण्याची गोष्ट आहे.

रिक्षावाल्यांना जवळची भाडी विचारली तर माज. दुकानदारांना चार प्रकार काढून दाखवायला सांगितले तर माज. शासकीय कार्यालयातल्या कर्मचा-यांना शासकीय कार्यालयात असल्याचा माज. जिकडे तिकडे माजच; सौजन्य म्हणून काही असतं असं कुणाला सांगितलं तर खरं वाटणार नाही. हा ज्वर आहे ज्वर. हा अख्ख्या समाजाला जडलाय आणि बळावतोय. असं झालंय की, कुठल्याही बाबतीत, कुणीही कुणाला प्रश्न किंवा प्रतिप्रश्न केला की त्या व्यक्तीच्या भुवया उंचावतात, बाह्या वर होऊ लागतात, तोंडाचं गटार सुरू होतं. याचं मूळ अनेक गोष्टीत असू शकतं, पण याचं निष्पन्न मात्र एकच असेल... -हास.