व्यायामशाळेत आवडीने जाणारी लोकं कमीच असतात. तरीही, कधी डॉक्टर च्या सांगण्याखातर, कधी कुणालातरी सांगता यावं की ‘मी व्यायामशाळेत जातो’ म्हणून, कधी हिरो/हिरॉईनींच्या फिगरनी झपाटून किंवा कधी वजनकाट्यावरच्या फिगरनी लाजून, लोकं व्यायामशाळेत प्रवेश घेतात.
असाच एक तरूण मुलगा मागच्या आठवड्यात मी जातो त्या व्यायामशाळेत दाखल झाला. नुकताच शालेय प्रवास संपवून कॉलेजमधे गेलेला असावा. अंगापिंडाने अगदी बारीक असा तो तिथली मोठी मोठी उपकरणं आणि त्यांवर व्यायाम करणारी माणसं, हे सगळं कुतुहलाने न्याहाळत होता. एकीकडे जिम इन्स्ट्रक्टर त्याला व्यायाम, आहार, आणि एकंदरीत फिटनेस च्या गोष्टी समजावत होता.
उगाच सल्ले देण्याची काही जणांना फार हौस असते. आणि या मुलासारखे नवखे बकरे त्यांचं आयतं सावज होतात. मग त्यांच्यासमोर आपला ‘ग्रेटनेस’ दाखवण्यात त्यांना मोठं समाधान मिळतं. असाच एक वर्ष-दोन वर्ष व्यायाम केलेला जरा धष्ट्पुष्ट तरूण त्या संभाषणात न बोलवता सहभागी झाला. आहाराबद्दल चर्चा चालू झाली. या तरूणाने त्या मुलाला करारी आवाजात एक प्रश्न केला, "किती चपात्या खातोस?"
"दीड", घाबरत घाबरत तो मुलगा उत्तरला. माझ्या मते त्याने अर्धी चपाती वाढवूनच सांगितली होती.
"दीड???" आवाजात एक विलक्षण तुच्छपणा आणत त्या तरूणाने प्रतिप्रश्न केला, "सात सात गेल्या पाहिजेत !! सात सात !"
त्या मुलाला अगदीच ओशाळल्यागत झालं. आपण जगाच्या किती मागे आहोत असे भाव त्याच्या डोळ्यात यायला लागले होते. एवढं पुरे नव्हतं म्हणून की काय, त्या तरूणाने आणखी एक प्रश्न केला. "अंडी बिंडी खातोस की नाही?" मुलाचं उत्तर अर्थातच नकारार्थी होतं, पण ते त्याने दिलंच नाही. बहुतेक "रोज दहा दहा खाल्ली पाहिजेत" असं काहीसं उत्तर येईल या भितीने.
"चपात्या खा..अंडी खा, कडधान्य खा, सोयाबीन खा, दाणे पण खाऊ शकतोस....चालू कर आजपासून फुल-ऑन..." असं म्हणून तो तरूण पुढच्या व्यायामासाठी बाजूला गेला. पुढे तो इंस्ट्रक्टर बरंच काही सांगत होता पण त्या मुलाचं लक्षच नव्हतं. त्या दिवसानंतर एक आठवडा गेलाय पण तो मुलगा काही व्यायामशाळेत आलेला मला दिसला नाही. एक तर त्या सात चपात्या त्याला पचल्या नसाव्यात, किंवा व्यायाम, ही कल्पनाच.
असाच एक तरूण मुलगा मागच्या आठवड्यात मी जातो त्या व्यायामशाळेत दाखल झाला. नुकताच शालेय प्रवास संपवून कॉलेजमधे गेलेला असावा. अंगापिंडाने अगदी बारीक असा तो तिथली मोठी मोठी उपकरणं आणि त्यांवर व्यायाम करणारी माणसं, हे सगळं कुतुहलाने न्याहाळत होता. एकीकडे जिम इन्स्ट्रक्टर त्याला व्यायाम, आहार, आणि एकंदरीत फिटनेस च्या गोष्टी समजावत होता.
उगाच सल्ले देण्याची काही जणांना फार हौस असते. आणि या मुलासारखे नवखे बकरे त्यांचं आयतं सावज होतात. मग त्यांच्यासमोर आपला ‘ग्रेटनेस’ दाखवण्यात त्यांना मोठं समाधान मिळतं. असाच एक वर्ष-दोन वर्ष व्यायाम केलेला जरा धष्ट्पुष्ट तरूण त्या संभाषणात न बोलवता सहभागी झाला. आहाराबद्दल चर्चा चालू झाली. या तरूणाने त्या मुलाला करारी आवाजात एक प्रश्न केला, "किती चपात्या खातोस?"
"दीड", घाबरत घाबरत तो मुलगा उत्तरला. माझ्या मते त्याने अर्धी चपाती वाढवूनच सांगितली होती.
"दीड???" आवाजात एक विलक्षण तुच्छपणा आणत त्या तरूणाने प्रतिप्रश्न केला, "सात सात गेल्या पाहिजेत !! सात सात !"
त्या मुलाला अगदीच ओशाळल्यागत झालं. आपण जगाच्या किती मागे आहोत असे भाव त्याच्या डोळ्यात यायला लागले होते. एवढं पुरे नव्हतं म्हणून की काय, त्या तरूणाने आणखी एक प्रश्न केला. "अंडी बिंडी खातोस की नाही?" मुलाचं उत्तर अर्थातच नकारार्थी होतं, पण ते त्याने दिलंच नाही. बहुतेक "रोज दहा दहा खाल्ली पाहिजेत" असं काहीसं उत्तर येईल या भितीने.
"चपात्या खा..अंडी खा, कडधान्य खा, सोयाबीन खा, दाणे पण खाऊ शकतोस....चालू कर आजपासून फुल-ऑन..." असं म्हणून तो तरूण पुढच्या व्यायामासाठी बाजूला गेला. पुढे तो इंस्ट्रक्टर बरंच काही सांगत होता पण त्या मुलाचं लक्षच नव्हतं. त्या दिवसानंतर एक आठवडा गेलाय पण तो मुलगा काही व्यायामशाळेत आलेला मला दिसला नाही. एक तर त्या सात चपात्या त्याला पचल्या नसाव्यात, किंवा व्यायाम, ही कल्पनाच.
