Thane - Nagpur - Thane

It may be a very common or a short travelling distance for some, but it was the longest so far for me. Thane to Nagpur and back. Around 860 kms one way that we planned to cover. On the way to Nagpur, we planned to halt at Shegaon and continue the journey next day.

After referring to some opinions on the internet, the routes we chose to take were Mumbai - Pune - A'Nagar - Aurangabad - Khamgaon - Shegaon - Amravati - Nagpur. AND Nagpur - Wardha - Aurangabad - A'Nagar - Pune - Mumbai.

It was a very enjoyable journey after Belapur till Pune through Express Way where I got to really enjoy, explore and test the car at its best. Dzire touched 150 and felt extremely stable. Though I brought it back to normal immediately. I have been driving M800 for the past 7 years and my opinions about Dzire are obviously arrived at after an unavoidable comparison with M800. With M800, what I knew was 'touching' the 120 mark; but Dzire 'hugs' the 120 mark like its never gonna let it go.

After leaving the Express Way, the road till Shikrapur is two way and it causes a drop in the average speed. After Shikrapur till A'Nagar and then Aurangabad, the roads are really good and the drive gets extremely pleasant.

Turtle Wax Sunset

A little off topic - We took lunch at Aurangabad in Hotel Udayanraje Palace. The waitors had this electronic device for accepting orders. It sent one copy of the order directly to the kitchen using WiFi. Never saw such technology even in Mumbai.

  

Tempting Roads; from Shikrapur to Aurangabad.

While going to Shegaon, we took the road that goes through Deulgao Raja and Chikhli. It turned out to be a hell of a wrong decision as the whole road is dug out from both sides for construction and extremely rough. We were advised NOT to take this road and go through Sindkhed Raja but we somehow got confused. Driving on that road after 6 when it got totally dark out there was challenging, frustrating and a bit risky. The road is two way and trucks keep intimidating you every minute.

We visited the Gajanan Maharaj Temple early morning and left for Nagpur at about 7:40. NH 6 is fairly good and we could comfortably cruise at 90-100. Reached Nagpur in 6 hours from there.

At the destination

On the way back; the road that goes through Wardha - Pulgao - Mehekar - Aurangabad - A'Nagar is cool and enjoyable. Again; from Shikrapur till the point you join the Express Way, the road was so frustrating that it spoilt all the fun we had till then. It took us almost 2 hrs from Shikrapur to reach Express Way.

A ridiculously overloaded truck that we saw on the highway. It could barely make it through the toll booth.

We made up some lost time on the 130 Kms lap through the Express Way but again met heavy truck traffic near Airoli and Mulund-Airoli bridge. Finally after 18 hrs and 7 minutes we reached Thane.

I and my wife shared the driving seat. The rest of the family members in the car were obviously tired. :) My wife too, was tired as it was her first experience of long haul driving. But I enjoyed the journey a lot.

Last but not the least; about the car.

Swift DZire LXi
Brilliant engine; superb performance. The car is extremely smooth even at high speeds.
Amazing brakes. Felt safe even when I saw a cow in the middle of the road and the speedo showed 120.
AC is supercool. "Thoda AC kam karo" was the request of rear seat passengers at 2 pm under the hot sun.
Boot is huge. 4 full sized bags and several other bags could fit 'aaraam se'.
Fuel economy is great too. about 17 on highway and 14-16 in the city; both with AC on.

I Loved this new car which joined her elder but smaller sister M800 recently. Cruising is what you can REALLY enjoy with DZire.

Some stats to conclude.

Average speed - 44.22 (Mum - Ngp) and 47.54 (Ngp - Mum) [Including all breaks]

Fuel Economy - I couldn't measure it exactly but it roughly works out to 16.70 which I guess is fine considering the fact that we cruised at 100-120 kmph on most of the good portions of the road with the AC on.

I haven't written a very elaborate experience here but tried to keep it compact.

३१ जुलै रिटर्नस

३१ जुलै. सीए लोकांसाठी या दिवसाचं महत्व तितकंच आहे जितकं वारक-यांसाठी आषाढी एकादशीचं. या दिवसाची अनेकांना माहिती असेल कारण हा दिवस बहुतांश करदात्यांसाठी आपली आयकर विवरण पत्रे (मराठीत इनकम टॆक्स रिटर्नस) आयकर विभागाकडे जमा करण्याच्या मुदतीचा शेवटचा दिवस असतो. नव्हे, तो एक सोहळाच असतो. अनेक छोट्या मोठ्या सीए फ़र्मस या दिवसासाठी युद्धपातळीवर काम करत असतात. साधारण एक महिन्यापूर्वीपासून या सोहळ्याचा पूर्वरंग सुरू होतो. सोपी सोपी छोटी छोटी रिटर्नस पटापट पूर्ण होऊन आयकर कार्यालयातील कागदपत्रांच्या विशाल सागरात विसर्जित होतात. जसजसे दिवस पुढे जातात तसतशी मोठी, क्लिष्ट रिटर्नस ऒफ़िसात येऊ घालतात. ऒफ़िस संपण्याची ५:३० ची वेळ कलाकलाने वाढून ६, ७, ८ कडे झुकायला लागते आणि इनकम टॆक्स चे ग्रंथरुपी तारे टेबलाच्या क्षितिजावर उगवू लागतात.

तरीही सगळं सुरळित चालू असतं. पण काही हुश्शार मंडळी ३१ जुलै च्या अगदी एक दिवस आधी जागी होतात आणि आपापल्या सीए कडे धाव घेतात. आणि मग या सोहळ्याला खरी रंगत येते. कामाचा ताण, धावपळ, एकंदरीत सगळंच टीपेला जातं. हा वाढता ताण हलका करण्यासाठी संध्याकाळ्च्या वेळी न्याहारी, शीतपेय असा बेत ऒफ़िसमधेच केला जातो. काही ऒफ़िसात न्याहारीबरोबर रात्रीच्या जेवणाचाही बेत होतो.

मग एक एक रिटर्न तयार करून आयकर कार्यालयात जमा करण्यासाठी पाठवलं जातं. गणेशोत्सवात जसे मानाचे गणपती असतात, तशीच इथे मानाची रिटर्नस असतात. ती निर्विघ्न जमा करून झाली की सीएंच्या आणि त्यांच्या ऒफ़िसातल्या कर्मचा-यांच्या डोक्यावरचा मोठ्ठा भार हलका होतो. बाकी छोटी रिटर्नस पुढेमागे जातंच असतात.

३१ जुलै ची संध्याकाळ. ४ - ४:३० पर्यंत बहुतेक सगळी रिटर्नस पाठवून झालेली असतात. थोडासा शिथीलपणा आलेला असतो तरीही पूर्णविरामाशिवाय वाक्य पूर्ण होत नाही तसंच इथे जोपर्यंत शेवटचं रिटर्न जात नाही तोपर्यंत कुणीच शांतपणे पाठ टेकत नाही.

मग रिटर्न भरण्याच्या मुदतीची तारीख पुढे ढकलल्याची बातमी येते. जवळ्जवळ प्रत्येक वर्षी ही तारीख पुढे ढकलली जाते. तरीही जोपर्यंत ती पुढे ढकलल्याची बातमी येत नाही तोपर्यंत सगळे जण नुसते धावाधाव करत असतात. अखेर तशी बातमी येते. फ़ुग्यातली हवा काढावी त्याप्रमाणे सगळ्यांच्या हालचाली मंदावतात. ऒफ़िसांमधली धावपळ थांबते आणि या सोहळ्याची पूर्णविरामाशिवाय समाप्ती होते.

त्यानंतरही दगदग, ताण, धावपळ, सगळं चालू रहातं, पण असा सोहळा मात्र पुढील ३१ जुलै पर्यंत अनुभवता येत नाही.

राग आणि रेसिपी

परवा माझ्या बायकोला शास्त्रीय संगीत, राग, या गोष्टींची ओळख करून देताना एक सहज उदाहरण सुचलं. शास्त्रीय संगीताची तुलना एखाद्या पाकसंस्कृतीशी केली जाऊ शकते. ’राग’ म्हणजे एखाद्या मसाल्यासारखा असतो. त्याच्या आधारे तयार होणा-या बंदिशी, रचना, चीजा, गाणी या सगळ्या रेसिपी म्हणता येतील.

प्रत्येक रेसिपीत समाविष्ट होणारे जिन्नस जसे वेगळे आणि त्यामुळे रेसिपीला येणारी चव जशी निराळी, तसेच प्रत्येक रचनेत लागणारे सूर वेगळे आणि त्यांनी येणारी मजा वेगळी.

जशी पदार्थ बनवणा-याच्या हाताची चव वेगवेगळी असते आणि ती एखाद्या पदार्थाला एक स्वतंत्र ओळख मिळवून देते, तशीच शास्त्रीय संगीतातली एखादी रचना, प्रत्येक गायक आपल्या शैलीत गातो आणि तिला आपला ’युनीक टच’ देतो.

हे समजावताना शास्त्रीय संगीताची मलाच नव्याने ओळख झाली.

अचिंत्य जगताप्रती कृती तुझी न कोणा कळे

Wonder what This 'Sai Baba' is so sad about...

अचिंत्य जगताप्रती कृती तुझी न कोणा कळे...

किल्ले माहुली, आसनगाव

मी आणि माझे तीन मित्र, आसनगाव येथील माहुली गडावर ट्रेकिंग साठी गेलो होतो. सकाळी ५:५६ ची कसारा लोकल पकडली. आसनगाव रेल्वे स्टेशन पासून गड साधारण ४ कि.मी. अंतरावर आहे. आम्ही जरा खर्चिक पर्याय निवडून गडाकडे जाण्यासाठी रिक्शा केली. तब्बल १२५ रू. मोजून. तसा गड अगदी स्टेशनवरूनही दिसतो. पण हायवे पासून आत ३-४ कि.मी गेल्यावर गडाचं जवळून दर्शन झालं.

पायथ्याशी असलेल्या शंकराच्या देवळाजवळ गावातला एक माणूस भेटला. त्या माणसाकडून रस्ता समजून घेतला आणि चढायला सुरुवात केली. पण पहिल्या ५ मिनिटातच चुकलो. आम्हाला कळलं, की आम्ही रस्ता चुकलो पण एक बरं झालं की त्या व्यक्तीचा फ़ोन आम्ही घेतला होता. त्याच्याशी बोलून मग बरोबर रस्त्याला लागलो. पुढचे ३ - ३.३० तास जंगलातल्या त्या दगडी वाटेवरून, उंच पाय-यांवरून वाटचाल करत होतो.

चढण्याच्या नादात फ़ोटो काढणं तसं झालंच नाही. वाटेवर ३-४ ट्रेकर ग्रूप भेटले. साधारण ७०-८० % अंतर गेल्यावर आम्ही परत फ़िरायचं ठरवलं. या वेळी आम्ही शिखर गाठू शकलो नसलो तरी पुढच्या वेळी ते गाठूच, या विश्वासाने गड उतरायला सुरुवात केली.


एकंदरीत ट्रेक खूप छान झाला. रोजच्या दगदगीपेक्शा ही दगदग खूप आनंद देणारी होती. मुंबईपासून फ़क्त ७८ कि.मी आणि ठाण्यापासून ४८ किमी वर असणारा हा गड ट्रेकिंग आवडणा-यांनी नक्कीच बघावा असा आहे. तसं सर्वांसाठीच हे एक सुंदर आणि काहीसं साहसी असं सहलीचं ठिकाण होऊ शकतं.

(संक्शिप्त माहिती : किल्ले माहुली. आसनगाव. ठाणे जिल्हा. उंची: २८१५ फ़ूट. काठिण्यस्तर - मध्यम)

निर्गुणाचा संग धरिला जो आवडीने

एका कोर्स साठी १५ दिवस दादरला जावं लागणार होतं. सुदैवाने ३-४ जण बरोबर असल्याने प्रवासाचा त्रास कमी जाणवेल ही भावना होती. १५ दिवसांपैकी हा दुसरा दिवस होता. नेहमीची गाडी चुकल्याने आम्ही ८:५१ च्या ठाणे सीएसटी लोकलसाठी सज्ज झालो. सज्ज अशासाठी की लोकल फ़लाटावर शिरतानाच उडी मारून जागा पकडायची होती.

लोकल आली. आम्ही मिळेल त्या दारात उड्या टाकल्या. मी आणि माझा एक मित्र, आम्ही एका डब्यात शिरलो. उडी मारण्याच्या प्रयत्नांना यशही आलं; जागा मिळाली. स्थिरस्थावर होतानाच लक्शात आलं की हा भजन मंडळींचा डबा आहे. लोकलमधे भजनं म्हणणारी अशी अनेक मंडळं आहेत. अनेकदा मागच्या पुढच्या डब्यातून किंवा बाजूने जाणा-या लोकलमधून त्यांचा आवाज ऐकलेला होता पण खुद्द त्यांच्यात जाऊन बसण्याची ही पहिलीच वेळ होती.

गाडी स्टेशन वर उभी असेपर्यंत त्यांच्या मंडळातील एक एक व्यक्ती येत गेली. गाडी सुटल्यावर भजनास सुरुवात झाली. सुरुवातीला एक श्लोक म्हणून मग त्यांनी एकापेक्शा एक सुरस रचना म्हटल्या. आवाजाच्या जादूत भर घालण्यासाठी एक म्रुदुंगसद्रुश नाद येण्याच्या द्रुष्टीने तयार केलेला बोंगो, आणि ३-४ चकवा ही वाद्य होती. ’जय जय राम क्रुष्ण हरी’, ’रूप पाह्ता लोचनी सुख झाले हो साजणी’, ’यशोदे तुझा लाडका, कान्हा तुला मारी हाका’ अशी अप्रतिम भजनं, अभंग ऐकत दादर कधी आलं कळलंच नाही. तीच भजनं गुणगुणंत पुढे दिवस कसा गेला तेही कळलं नाही.

दुस-या दिवशी ठरवून ८:५१ ची गाडी पकडली आणि ठरवून तोच डबा. तेव्हापासून तोच डबा आमचा नेहमीचा डबा झाला. हळूह्ळू त्या भजनमंडळींना अजून बारकाईने निरखू लागलो. ’साईनाथ भजनी मंडळ’ असं त्या मंडळाचं नाव. पात्रओळखही होऊ लागली. सुरुवातीची १-२ भजनं म्हणण्याचा मान त्यांच्यातील काही ठराविक मंडळींचा असतो. त्यापुढची भजनं, अभंग म्हणायला सर्वांना संधी आणि मुभा असते. डब्यातील बाकी सगळे जण कोरस ची भूमिका चोख बजावतात. तिथे भाषा, जात यांचं महत्व नसतं. अशी साधारण त्या चाळीस मिनिटांच्या प्रवासातील कार्यक्रमाची रूपरेषा असते.

या मंडळातल्या प्रत्येकाचा सहभाग तेवढाच महत्वाचा आणि तितकाच प्रभावी आहे. तरी या मंडळातील काही जण विशिष्ट गोष्टीत पारंगत आहेत. त्यांची आपापली एक शैली आहे. त्यापैकी एक ’पांडुरंग काका’; ज्यांनी चकवा हातात घेतल्या की भजनातला शब्द न शब्द नाचायला लागतो. त्यांनी अनेक भजनांच्या स्पर्धा जिंकलेल्या आहेत. चकवा किंवा टाळ वाजवण्यात ते ’मास्टर’ आहेत. त्यांना नुसतं ऐकतच नाही तर बघतही रहावं असं वाटतं. इंग्रजीत सांगायचं झालं तर ’He is a treat to watch'.

सुरांना तालाची जोड नसेल तर ते सूर पोरके होतात. मंडळात तालाची बाजू दमदारपणे सांभाळणारी व्यक्ती म्हणजे आग्रे बुवा. बोंगोवरच्या आपल्या थापेने ते अशी जादू करतात की डब्यात उपस्थित असलेल्या प्रत्येकाला एक वेगळाच जोम येतो.

४-५ भजनं, अभंग म्हणून झाले की घाटकोपर येतं आणि त्या सुश्राव्य प्रवासाला एक वेगळा आयाम मिळतो. तिथेच ओळख पटते गौळण बुवांची. एकापेक्शा एक सरस आणि वेड लावणा-या अशा गौळणी त्याना मुखोद्गत आहेत आणि ते सामील होताच वातावरणातल्या उत्साहात भर पडते. ’ऐक यशोदे बाई, तुझ्या कान्हाला सांग काही’, ’यशोदे तुझा कान्हा, यमुनाडोही बुडाला ना’, ’यमुनेच्या काठी घडा फ़ोडिला, राधे तुझा काटा कान्हाने काढिला’... मनात भिनणा-या अशा गौळणी ऐकल्या, म्हटल्या की खरच गुंग व्हायला होतं आणि सगळं काही विसरून एका वेगळ्याच विश्वात रममाण होण्याचा आनंद मिळतो.

 
दर दिवशी नवनवीन सुरेख चालीत बांधलेल्या रचनांची भर पडायची आणि आम्ही मंत्रमुग्ध व्हायचो. तसा मी मुळीच अध्यात्मिक वगैरे नाही. पण संगीताची आवड आहे. भजन म्हणताना मी त्यात इतका तल्लीन व्हायचो की मग गाडीतली गर्दी काय, घाण काय, कसलाच त्रास व्हायचा नाही. एरवी ट्रेनने प्रवास करण्याची कितीही सवय असलेला माणूस सुद्धा ट्रेन ने जायचं म्हटलं की जरा नाक मुरडतोच. पण खरंच, हे १५ दिवस मात्र मी सकाळ होण्याची आणि ८:५१ सीएसटी लोकल मधे चढण्याची आतुरतेने वाट बघायचो.

एक दिवस भजनमंडळाची आगाउ परवानगी घेऊन भजनांचं शूटिंग, रेकॊर्डिंगही केलं. परंतु प्रत्यक्श अनुभव आठवला की ते रेकॊर्डिंग खूप तुटपुंजं वाटतं. अर्थात, काहीही झालं तरी कॆमेरा त्या भजनांतला भाव साठवू शकतच नाही. काही गोष्टी अनुभवूनच बघाव्यात. १५ व्या दिवशी मंडळातील एका सदस्याशी संवाद साधताना मी म्हणालो की हा जरी आमचा या ट्रेन ने येण्याचा तात्पुरता शेवटचा दिवस असला तरीही पुन्हा जेव्हा कुठल्याही निमित्ताने मुंबई ला जायची वेळ येईल तेव्हा याच ट्रेन मधे याच डब्यात भेटू.

 

मी वाट बघतोय; पुन्हा त्या सगळ्यांच्यात जाउन उभं रहाण्याची; मंडळात सामील होण्याची; सुरात सूर मिळवण्याची; तल्लीन होण्याची. असाच भजनानंदात मनानंद शोधायचा असेल तर तुम्ही सुधा एखाद वेळी जाउन बघा ८:५१ ठाणे सीएसटी लोकल मधल्या मागून चौथ्या डब्यात. कदाचित माझ्यासारखा तुमचाही तो नेहमीचा डबा होईल.