सारु अहमदावाद; सारु गुजरात

नमस्कार,

सद्ध्या मोदी चा काळ आहे. पंतप्रधानपदाच्या दिशेने त्याची चालू असलेली वाटचाल जबरदस्त आहे. शिवाय त्या माणसाने गुजरात मधे केलेल्या कार्याच्या जोरावर त्याला लोकांचं पाठबळही भक्कम मिळतंय. त्याच्याच या कार्यक्षेत्री जाण्याचा योग गेल्या वर्षी आला होता. तेंव्हा तिथे काढलेली काही छायाचित्रे आपल्यासमोर मांडतोय. खरं तर वर्णनही लिहायचं होतं, परंतु 'वेळ' मिळत नाही ... नेहमीचं रडगाणं. असो. अमदावाद नी फोटोज जुओ !


अडालज विशालविहिरीचं वास्तुवैभव


अडालज चं आणखी एक रूप


जागोजागी, रस्तोरस्ती मोर बघायला मिळतात


अंबाजीच्या वाटेवर दिसलेला हा एक चुनखडकाचा डोंगर.


गब्बर वरून दिसणारा लँड्स्केप


कच्छी बियर भाया. छास पिवाना?


सूर्यमंदिर


सूर्यमंदिर


आ छे कांकरिया लेक


तिथे असलेल्या अनेक ऐतिहासिक वास्तूंपैकी ही एक लक्षवेधी वास्तू


हॉटेल विशाला च्या मालकाने जमवलेली ही भांडीसंपदा... अप्रतिमच

तर असं हे सुंदर राष्ट्र गुजरात. नाही नाही; या म्हणण्यास कुठलाही राजकीय संदर्भ नाही :)

रत्नवत रतनगड । Ratangad Trek

मी कॉलेजमधे असताना इमेल फॉरवर्डिंग फार चालायचं. त्यावेळी मला एक इमेल आली होती. त्याची सब्जेक्ट लाईन होती 'रतनगड - अ प्लेस अबोव्ह क्लाउड्स'. एकापेक्षा एक खलास फोटो बघून माझ्या मनात त्या जागेबद्दल भयंकर कुतुहल निर्माण झालं होतं. तेंव्हा मला ट्रेकिंग मधला 'ट' ही ठाउक नव्हता आणि ती आवडही निर्माण झालेली नव्हती.

त्या 'प्लेस अबोव्ह क्लाउड्स' ला जायचा योग आत्ता आला. दोन महिन्यांच्या ऑफिशियल (म्हणजे ऑफिसासाठी किंवा ऑफिसामुळे) ब्रेक नंतर ऑक्टोबर ला ट्रेक करण्यासाठी तीन किल्ल्यांनी उमेदवारी अर्ज भरले होते. पण शेवटी भंडारद-याचं सौंदर्य, आणि पूर्वीपासूनची असलेली दावेदारी या निकषांवर रतनगडची निवड झाली. बेत ठरला. ५-६ ऑक्टोबर. गडावर जाणे, रहाणे, खाणे, आणि गड बघून, निसर्गाच्या कुशीत मनसोक्त राहून दुस-या दिवशी परत येणे. अनेकांचे ऑफिशियल ब्रेक लांबले आणि शेवटी तिघांची फळी जमली. लोहपुरुष- बाबा परेश, शिवभक्त अनिकेत (विदाउट दाढी) आणि मी. 

कसं जायचं या आधी, काय खायचं हे ठरवणं महत्वाचं असतं. आम्हीही ते केलं. वरती जाऊन मॅगी करण्याचं ठरवलं. मग आदल्या दिवशी एकमेकांना फोन करून आपापले 'KRA' फिक्स केले आणि ठरल्या वेळेच्या १५ मिनिटं उशीराने मी आणि अनिकेत भेटलो. ही १५ मिनिटं मी गाडीत ऐकण्यासाठी पेनड्राइव्ह मधे गाणी भरण्याचं एक क्रिटिकल काम करत होतो. 

परेश आसनगाव स्टेशन ला भेटणार होता. 'कुठे आहेस? स्टेशन ला पोचतोय. ओके आम्ही आहोत बाहेर. अरे आसनगाव नाही, डोंबिवली स्टेशन ला पोचतोय.' ....... 'आता कुठे आहेस? येतोय. अरे मला सांग, अंबरनाथ वगैरे लागतं तिथेच जायचं ना? "????" अरे बाबा ते कर्जत साईड ला राहिलं, तुला कसारा ला यायचंय. परेश तू कर्जत ट्रेन नाही ना पकडलीयस??? नाही नाही. आलोच.' असे काही काळजाचा ठोका चुकवणारे संवाद माझ्या आणि परेश मधे झाले. आणि ब-याच उशिराने तो आसनगाव स्टेशनच्या बाहेर आला. आम्ही पहिला प्रश्न त्याला केला तो असा की भांडी आणली आहेस ना?.. त्याने भांडी आणलीयत, हे ऐकून जीव भांड्यात पडला. मग त्याने घोषणा केली की त्याने आम्हाला खायला पेस्ट्र्या आणल्यात. माफ! ताबडतोब त्याला हा सगळा उशीर माफ करण्यात आला.

८:४० ला गाडी गरगरवली ती डायरेक्ट भंडारद-यात थांबवली. रतनगडच नव्हे तर तिथवर पोहोचेपर्यंत दिसणारा एक अन एक डोंगर सुंदर आहे. भंडारदरा किंवा सह्याद्रीची कळसुबाई रांग ही निसर्गसौंदर्याने नखशिखांत नटलेली आहे. त्रास इतकाच झाला, की रस्ता कमालीचा खराब झालेला असल्याने आमच्या आधी गाडीचा ट्रेक झाला, आणि आमची हाडं भूकंप झाल्यागत शरीरात हलली.

उशीर आणि ऊन झाल्यामुळे अमृतेश्वराला उद्या नमस्कार करू, आधी गडाच्या वाटेला लागू, कारण नेढ्यातला सूर्यास्त बघायचाय, असं म्हणून बॅगा पाठीवर चढवल्या. गाईड म्हणून एका बारक्या मुलाला विचारलं, तर ६०० रुपये सांगितले. मुरलेल्या बिजनेसमन प्रमाणे घासाघीस करत होता लेकाचा. पण ३०० च्या खाली तयार नाही. अर्थात, त्याला फूस लावणारे त्याच्या मागेच बसलेले चार जण आहेत हे कळायला आम्हाला वेळ लागला नाही. शेवटी सागर नावाचा एक जण १५० रुयपात आम्हाला 'जिथून आम्ही चुकू शकणार नाही' अशा ठिकाणी सोडायला तयार झाला. 

इथली लोकं जरा जास्त सोकावलेली वाटली. त्यांच्या उत्तरातून, चेह-यावरून, एकंदरीतच आमच्याशी वागण्यातून असं सतत जाणवत होतं. सागर ने आम्हाला चढ सुरू होईस्तोवर साथ केली. इथवर पोहोचायला साधारण एक तास लागतो आणि दर १० मिनिटांनी प्रवरा नदीचं पात्र गुडघ्याएवढ्या पाण्यातून पार करत जावं लागतं. शेवाळं असल्याने त्यातही धमाल आली. कधी वाकून, कधी साखळी करून आम्ही ते पार केलं. पुढचा चढ दाट जंगलातून आहे, आणि मध्यम आहे. आम्ही रमत गमत चाललो होतो. 

प्रत्येक ट्रेक मधे माझ्यासाठी एक असा क्षण येतो की जेंव्हा I just feel like giving up. स्नायू रक्तपुरवठ्यासाठी धडपडत असतात, हृदयाचे ठोके रिमिक्स गाण्यासारखे वाजत असतात; आणि पाय पुढे उचलावासा वाटत नाही. नेमकं तेंव्हाच थांबायचं नसतं. एकदा का हा क्षण ओव्हरकम केला, की पुढे काहीच त्रास जाणवत नाही. इथेही तसं झालं. स्वतःला मनातच दोन शिव्या दिल्या आणि पाय रेटले. 

अशात परेश ने सुक्या मेव्याने भरलेली पिशवी काढली. आहाहा ! मग खारका बदाम खात चढलो वर ते असं की सालं दमायला झालंच नाही. उरली सुरली कसर पावसाच्या शिडकाव्याने पूर्ण केली. आणखी काही वेळ जंगलमाती तुडवली आणि मग दिसल्या त्या २ उंचच उंच शिड्या. NOW WE'RE TALKIN ! या ट्रेकची खरी मजा तर या शिड्यांत होती. रतनगडाच्या शिडीच्या वाटेवर अशा पाच शिड्या आहेत. सावकाश पण मजा घेत त्या चढलो आणि समोर रतनगडाची ती विशाल गुहा दिसली. 'क्या बात है !' म्हणून पुढे झालो. 

आमच्या आगोदर एक ग्रूप तिथे आला होता. ते गडफेरीसाठी बाहेर पडत होते. 'माकडं फार त्रास देतायत बरं का! आम्ही आत्ताच मोठ्या प्रयत्नांती त्यांना हाकललंय. गुहेचं दार लावून जा.’, त्या ग्रूप ने आम्हाला काही सूचना दिल्या. माकडं तिथे हजर झालीच. परेश ची देहाकृती बघूनच त्यांची पाचावर धारण बसली असावी, कारण तो फक्त काठी घेऊन त्यांच्या पुढ्यात उभा राहिला आणि दोन-चार मिनिटात माकडं शिस्तीत आल्या पावली परत गेली. त्याला गार्ड वर ठेवून मी आणि अनिकेत ने बॅगा गुहेत ठेवल्या, एकमेकासोबत बांधल्या; महत्वाचं सामान जवळ घेतलं, जसं की कॅमेरा, मोबाईल, पाकिट, आणि विजेरी; आणि आम्हीही नेढ्यात जायला निघालो.

ट्रेकक्षितिज वरून घेतलेला नकाशा सॉलिड कामी आला ब्वा. रस्ता बघत बघत पायवाटेने निघालो. पावसाळा जस्ट संपल्याने गवत माजलेलं होतं, आणि पायवाट दर पावलाला शोधावी लागत होती. रतनगडावर पावसाळ्यानंतर एक महिना म्हणजेच ऑक्टोबर च्या दरम्यान रानफुलांची गर्दी झालेली असते. कास पठाराची आठवण व्हावी इतपत.     किमान सूर्यास्ताची केशरी झळाळी तरी दिसेल असं वाटत असतानाच कुणीतरी वरून ढग ओतायला सुरुवात केली. काही क्षणात आकाशात एकच रंग उरला. राखाडी-पांढरा. हिरमोड झाला खरा. पण नेढ्याची ती अरूंद पायवाट असले काहीही विचार मनात येउच देत नव्हती. जपून चालत आम्ही एकदाचं नेढं शोधलं. ‘यो‘ मूमेंट होती. दुसरा ग्रूपही बरोबरच होता. फोटोसेशनं झाली आणि मग वळलो त्रिंबक दरवाज्याकडे. हा अतिशय चांगल्या स्थितीत असलेला दरवाजा आहे, त्याला जाणा-या पाय-या मला रायगडाच्या पालखी दरवाज्याची आठवण करून देत होत्या. खुट्ट्याच्या आणि रतनगडाच्या मधून येणारी वाट ही तिथे येते. तिथे काहीसा वेळ घालवून परत फिरलो. एव्हाना तो दुसरा ग्रूप परत पोहोचला होता, आणि आम्ही तिघेच चालत होतो. आणि मग! सूर्यास्त बघता आला नाही याची खंत पुसून टाकायला इंद्रधनुष्य अवतरलं ना राव! अनपेक्षित पणे दिसलेलं ते झकास इंद्रधनुष्य आम्ही काही वेळ न्याहाळत बसलो; अगदी ते फिकट होईपर्यंत. मग पुढे कात्राबाईचे कडे बघितले. मावळत्या उजेडात ते आणखीनच रौद्र वाटत होते. सह्याद्रीच्या या रांगेतील पर्वत बाकी सह्याद्रीपेक्षा दिसायला जास्त रौद्र आहेत असं मला वाटतं.

इंद्रधनुष्यानंतरही सरप्राइझेस संपली नव्हती. गुहेत पोहोचल्यावर आम्हाला जाणीव झाली की पावसाने लाकडं ओली झाली असतील, आणि इथे कुणी सरपण आणूनही ठेवलं नाहीये, आणि आपणही वर चढताना  काही जमवून आणलं नाहीये. सो! मॅगी होणार कसं? आणि मग सरप्राइझ दिलं ते कल्याण वरून आलेल्या त्या ग्रूप ने. त्यांचा क्लिक्स चा स्टोव्ह दिसला. तो ५ मिनिटं मागून घेऊ, असं आमचं खलबत शिजत असतानाच, त्यांनी आम्हाला चहा हवा का असं विचारलं. हो नाही.... केलंच नाही आम्ही! डायरेक्ट आमच्याकडचे पेपर ग्लास त्यांना दिले आणि मग त्यांनी दिलेल्या चहाचे घोट घेत त्यांचे आभार मानले. 

 

कुकिंग अजून बाकी होतं. त्यांची खिचडीची तयारी होईस्तोवर त्यांनी आम्हाला स्टोव्ह वापरायला दिला. पट्ट्कन आम्ही मॅगी करून घेतलं. दमल्यावर खाल्लेलं ते मॅगी काय चविष्ट लागलं हे सांगता येणार नाही. भूक तर कडाडून लागलेलीच होती, त्यामुळे बघता बघता ते फस्त झालं. कल्याणच्या ग्रूप चे भेंड्या खेळण्याचे बेत परेश सारख्यालाही धडकी भरवत होते. त्यामुळे आम्ही खिचडीचा हव्यास न करता गुहेबाहेरच्या (त्यातल्यात्यात) समतल जागेवर तंबू लावला आणि पाठा टेकल्या.

माझी झोप तिथे असलेल्या मंडळींच्या आवाजागणिक चाळवत होती. अनिकेत, परेश गाढ होते. पुढे अडीच तीन नंतर माझाही डोळा लागला आणि डायरेक्ट पावणेपाच ला गजर वाजला कुणाचातरी तेंव्हा उठलो. सूर्योदय दिसण्याची चिन्ह कमीच होती त्यामुळे नेढ्याचा चान्स न घेता गुहेतूनच सूर्योदय बघायचं ठरवलं. आणि सूर्यानेही आम्हाला अगदी पूर्ण निराश न करता आकाशात थोडंफार शेडिंग करून दाखवलं. 

थोडावेळ रमून आम्ही सव्वा आठ वाजता गड उतरायला चालू केला. अर्थातच उतरताना आरामात, न दमता आम्ही चालत होतो. अकरा वाजता आम्ही प्रवरा नदीच्या त्या बांधावर पोहोचलो जिथून शिडीवाटेचा ट्रेक सुरू होतो. बाजूलाच अमृतेश्वराचं दर्शन घेतलं. हजार वर्षापूर्वी बांधलेलं हेमाडपंथी मंदिर बघण्यासारखं आहे. अद्वितीय कातळसौंदर्य. मग चहा घेऊन मुंबईची वाट धरली. ट्रेक अजून संपला नव्हता. दळवी दरबार मधली चविष्ट खादाडी बाकी होती, आणि अर्थातच; पुढच्या ट्रेक चं प्लॅनिंग !

मोरया मोरया (चेन्नई एक्सप्रेस इश्टाईल)

फिल्लमी गाण्यांवर देवादिकांची भजनं (?) ऐकायला येणं तुम्हा आम्हाला नवीन नाही. कुठल्याही 'फेमस' देवळाच्या परिसरात अशा कलाकृती ऐकायला मिळतात. तर या संगीतप्रकारात माझ्याकडून एक भर पडण्याचा योग असावा; म्हणून मला हे जे गणपतीचं भजन (हा शब्द योग्य न वाटल्यास जो शब्द योग्य वाटेल तो इथे वाचावा) स्फुरलं, ते आपणापुढे मांडत आहे.
चूक भूल माफ असावी.

चेन्नई एक्सप्रेस च्या लुंगी डान्स या रचनेच्या चालीवर आधारित.

कपाळावर; लावुनि गंध
बाप्पाचा; घेऊनि छंद
सेवा करू प्रेमभावाने
म्हणू सारे एकमुखाने

तूच अमुची शान... (रे बाप्पा)
तूच अमुचा प्राण...(रे बाप्पा)
तूच अमुची शान... (हे)
तूच अमुचा प्राण... (रे बाप्पा)

मोरया मोरया मोरया मोरया * ४

सोहळा हा; सा-या जगात
जोश भरतो; मनामनात
भक्तांची; माउली तूच
मायेची; साउली तूच      

तूच अमुची शान... (रे बाप्पा)
तूच अमुचा प्राण...(रे बाप्पा)
तूच अमुची शान... (हे)
तूच अमुचा प्राण... (रे बाप्पा)

मोरया मोरया मोरया मोरया * ४

भेटशी तू; दहा दिवस
पूर्ण करशी; सारे नवस
कौतुके; ताल धरितो
गातो आणि; नाच करितो

ढोल ताशा बूम!... (रे बाप्पा)
आसमंती धूम.. (रे बाप्पा)
नाद येतो दूर... (हे)
एकचि; सूर... (रे बाप्पा)

मोरया मोरया मोरया मोरया * ४
------------------------
अपूर्व ओक #सर्व हक्क सुरक्षित#All rights reserved.
 

डस्ट इन द विंड / Dust in the wind

काही माणसांची एखादी सवय, एखादा विचार मनात कायमचं घर करून राहतो. या व्यक्तीचंही असंच होतं. 'होतं' म्हणताना वाईट वाटतंय, कारण त्याचं जाणं अगदीच अनपेक्षित होतं. आमच्या बाजूच्या कॉलनीत हा भाजीवाला गेले अनेक महिने भाजीची गाडी लावायचा. जाहिरातींवर कोट्यावधी खर्च करूनही मोठाल्या दुकानात चार दोन टकलीच फिरकतात अशा काळात याच्या भाजीच्या गाडीवर संध्याकाळी  तो असेस्तोवर सतत गर्दी असायची. सेल, डिस्काउंट ही गर्दीची कारणं नव्हती. त्याचे युएसपी होते, त्याचा हसरा चेहरा, अगत्य, आपुलकी, आणि त्याने जपलेलं एक सात्विक माणूसपण.
माझ्या मते कॉलनीमधल्या सगळ्या ताया, आया, मावश्या, आज्या त्याच्याकडून नियमित भाजी घ्यायच्या. 'तुम्हाला काय देउ ताई?','जरा एक मिनिट हं आजी.. देतोच', 'आलं देऊ ताई, ताजं आहे मस्त, बघा चहात घालून', 'कोथिंबीर अत्त्ताच संपली दादा :(, आणि काय देऊ? भेंडी घेता, छान गावठी आहे'     प्रत्येकाशी, अगदी प्रत्येकाशी तो असंच प्रेमाने बोलायचा. मीही त्याच्याकडून अनेकदा भाजी घेतलेली आहे. एकदा त्याने मला मी घेतलेल्या लिंबांबरोबर, भरपूर कढीपत्ता असाच, मोफत देऊ केला होता. मी चार चार वेळा विचारलं होतं, 'काही नाही? नक्की?'. त्याने हसत ' काही नाही दादा' म्हटलं होतं.
वाईट माणसं त्यालाही भेटली. माझ्या आईच्या समोर एका बाईने अर्धा किलो टोमॅटो घेतले. आणि त्याने ते दिल्यावर दोन आणखी उचलून पिशवीत टाकले. त्यानेही ते बघितलं होतं, पण तरीही तिला तो सगळ्यांसारखं 'बरंय ताई' असंच म्हणाला आणि तसंच हसत म्हणाला. मग माझ्या आईला म्हणाला, 'कशी असतात बघा ना लोकं! काय करणार.' इतकं चांगलं कसं वागू शकायचा तो, मला खरंच प्रश्न पडायचा, पडतो. अशी माणसं फार दुर्मिळ असतात.
'त्याचे बाबा मोठ्या मार्केटात भाजी विकायचे, तू लहान असताना आपण नेहमी त्यांच्याकडून बटाटे घ्यायचो', आई मला त्याचे संदर्भ सांगत होती. पण तो गेला, हे ऐकून मला फार जास्त वाईट वाटत होतं, त्यामुळे मी त्याच विचारात होतो. कसा गेला, तर, तापाने. अंगावर काढला असणार. करेल तरी काय, पैसे कुठे असतील इतके त्याच्याकडे डॉक्टरांना द्यायला. असे अनेक विचार तेंव्हा माझ्या डोक्यात येत होते. Yet another 'good' person goes out of this world. धक्का बसला होता. 'पर...वा घेतलेली यार भाजी त्याच्याकडून...' मी म्हटलं, 'किती अकस्मात आहे हे!..' विचार थांबेना. पण पुढे दिवस सरत गेला. नेहमीची कामं होत राहिली. आणि नकळत या गोष्टीचा विचार मागे पडला.

चार दिवसानंतर मी असाच सकाळी गाडीने ऑफिसला चाललो होतो. ईद चा दिवस होता. माझ्या ऑफिसला नसली तरी ब-याच ऑफिसांसाठी ती सुट्टी होती. रस्ते रिकामे होते त्यामुळे गाडी चालवायचा निखळ आनंद मिळत होता. निवांत एका स्पीड ला गाडी लावून धरली होती. स्टिरिओ वर मला आवडणारी, 'कंट्री साँग्स' लागली होती. आणि हे गाण लागलं. कन्सास बँड चं, 'डस्ट इन द विंड'. चार ओळी ऐकताच मला तो भाजीवाला, त्याचा हसरा चेहरा, त्याच्याबरोबरचं माझं एक अन एक संभाषण, त्याचं जाणं, सग्गळं धडाधड मनाच्या प्रोजेक्टर वर फिरायला लागलं.  'ऑल वी आर इज डस्ट इन द विंड'... ही गाण्याची ओळ कानात घुमायची, आणि मनात असंख्य विचार. एकट्याने गाडीतून जाताना असाही मी गाण्यांची विजेरी घेऊन स्वतःला शोधत असतो. आज हा विचारही सोबत होता. पुढे थेट ऑफिस आलं एवढंच माहिती आहे; कारण दरम्यानच्या काळात मी याच 'ट्रान्स' मधे होतो.

हे ते गाणं: http://www.lyrict.info/2011/04/dust-in-wind-lyric-kansas.html>

रायगड ट्रेक | Fort Raigad Trek

तीर्थक्षेत्री जाण्यासाठी योग यावा लागतो म्हणतात. तसंच काहीसं झालं. ट्रेकिंग ची, गड किल्ल्यांची आवड लागून दोन वर्ष झाली परंतु दुर्गदुर्गेश्वर रायगड ला जाणं झालं नव्हतं. खरं तर जून मधलाच हा प्लॅन होता. पण एक नाही दोन वेळा पुनर्नियोजित झाला होता. शेवटी तो योग आला. रायगडास जाणे झाले, शिवतीर्थाची भेट झाली.

रायगड ट्रेक योजला. तिघांची टीम जमली. आमच्यासोबत पहिल्यांदाच येत असलेला, पण आमचा शाळेपासूनचा मित्र असलेला, आणि आमच्या तिघांपैकी खरंच 'शिवभक्त' असलेला अनिकेत. चढवय्ये च्या फाउंडर मेंबर्स पैकी एक, ट्रेकला जाण्यासाठी सदा उत्साही असणारा, विनोदभूषण, रॉकपॅच चा राजा, स्वानंद; आणि मी.

दुपारी अकरा वाजता निघायचं ठरलं होतं. त्यानुसार आरामात उठलो, आवरून बॅग भरली. घाईघाईत, सर्वसाधारण आणि विशेष आवडी-निवडी लक्षात घेऊन, चार एक जीबी ची गाणी पेनड्राईव्ह मधे भरून घेतली. सॅक च्या वजनात या वेळी आम्ही नव्यानेच घेतलेल्या तंबूची भर होती. सुमारे साडेचार किलोचा अतिरिक्त भार.तिघे भेटलो आणि 'लेगसी कंटिन्यूज' ऑल्टो ची चाकं गरगरवली तेंव्हा साडे अकरा वाजले होते. मी आधीच गूगल गुरुजींकडून नकाशे घेतले होते आणि रस्ता मनात ठरवला होता. ठाणे-वाशी व्हाया पामबीच - खालापूर व्हाया एक्सप्रेस - खोपोली - पाली - पाचाड. पेण वडखळ चा सग्गळा ट्रॅफिक याने लागणार नव्हता. त्यानुसार निघालो. गाडीत फ्युएल होतं पण आमचं काय! मग दत्ताचा प्रसाद घेऊ म्हटलं. मिसळ, वडापाव, खरवस असं सगळं पोटात भरलं आणि विनाथांबा पाचाड ला देशमुख हॉटेल समोर गाडी लावली. पाच वाजून गेले होते. देशमुखांकडे न्याहारी केली, पुढे पायथ्याशी गाडी पार्क केली आणि सामान पाठींवर लादून पाय-या चढू लागलो.

स्वराज्याच्या राजधानीला जायची ओढ इतकी होती की काही मिनिटातच आम्ही ब-याच पाय-या चढलो. पण मग भाता वाजायला लागला होता. त्यामुळे दमाने घेत, बेताच्या वेगाने पुढे चढणं सुरू ठेवलं. एखाद्या पदार्थावर मिरपूड शिंपडावी, किंवा मीठ शिंपडावं, तसा पाऊस पडत होता, आणि आमच्या ट्रेक ची चव वाढवत होता. सद्ध्या पावसामुळे एक सुप्पर धबधबा गडाच्या वाटेवर कोसळतोय. तो ओलांडला. पुन्हा काही वेळाने तोच धबधबा आडवा आला. 'भिजा की...' असं म्हणाला. 'येताना नक्की' असं त्याला आणि एकमेकांना म्हणून तो दुस-यांदा ओलांडला. हा धबधबा तीन वेळा गडाच्या वाटेला छेदून जातो. काहीवेळाने वर बघतो तो महादरवाज्याबाजूचे दोन भव्य बुरूज दृष्टीस पडले. त्यांना बघून मला किल्ल्याच्या भव्यतेची कल्पना आली. विशाल बुरूज आणि महाराजांच्या सगळ्याच गडांप्रमाणे त्यात 'दडलेला' महादरवाजा दिसला आणि आम्हाला एक वेगळाच आनंद झाला. रायगड हा आदर्श स्थापत्यकलेचा नमुना आहे असं विधान आप्पा परबांनी त्यांच्या पुस्तकात केलंय; त्याच्या वैधतेची प्रचीती यायला सुरुवात झाली.

पुढे अर्ध्या तासात आम्ही एका पत्र्याच्या शेड जवळ पोचलो. ती जिल्हा परिषदेची रहायची व्यवस्था होती. ती फुल्ल असणार याची आम्हाला कल्पना होतीच. पण तरीही तिथल्या एका व्हरांड्यात आम्हाला राहता येईल का ते विचारलं. त्याला तिथल्या माणसाने होकार दिला. मग आणखी पुढे व्यवस्था शोधण्यास जायची गरज नाही यावर एकमत केलं आणि आम्ही त्या शेड मधे प्रवेश केला. खरं न वाटावं इतकं अचूक टायमिंग साधून पावसाने कोसळायला सुरुवात केली. 'बरं झालं अजून पुढे नाही गेलो' असं म्हणत असतानाच मातीमिश्रित पाण्याने ओल्या झालेल्या त्या जमिनीवर बसण्याचीही सोय नाही, तर झोपायचं कसं? हा प्रश्न आम्हाला पडत होता. तंबू लावायचं ठरवलं. एव्हाना मिट्ट काळोख झाला होता. आसपास ४-५ ट्रेकिंग ग्रूप्स आलेले होते त्यामुळे गजबज होती. खालच्याच देशमुखांचं वरतीही खाण्याचं हॉटेल आहे. तिथे राईसप्लेट जेवलो. दमल्यावर सगळंच छान लागतं, म्हणून नाही, तर जेवण खरंच चांगलं होतं, त्यामुळे जेवल्यावर छान वाटलं. मग भिजतच त्या शेडमधे परतलो.

तंबू उभारला आणि मग आम्हाला जो दिलासा मिळाला, तो औरच होता. कपडे बदलून, फ्रेश होऊन तंबूत शिरलो, टेकलो आणि निद्राराधना करू लागलो. स्वानंद ला अत्यानंद झाल्याने त्याची ब्रम्हानंदी टाळी लागायला वेळ लागला नाही. मी आणि अनिकेत आपले गप्पा मारत पडलो होतो. हळूहळू डोळे मिटू लागले. रात्रभर झोप म्हणावी अशी लागलीच नाही. गड बघायची उत्सुकता आणि पावसाने चालवलेला थयथयाट; त्यात झोपणं स्वानंदच जाणे. मधूनच तंबूच्या बाहेर दोन उभे कान असलेली बॅटमॅन सदृश सावली मला जागं करी. एक दोन वेळा हाताने ढोसून मी त्या कुत्र्याला बाजूला केलं, पण बिचारा कुडकुडत पुन्हा येऊन बसत होता, मग विचार केला, की जाउ देत, झोपू दे त्यालाही तंबूला टेकून. पत्र्यावर पाऊस अक्षरशः मशीनगन सारखा वाजत होता. अव्याहत. त्यात वारा. त्यामुळे छोटे मोठे दगड येऊन पत्र्यावर आदळत होते आणि आम्हाला जागं करत होते. उद्या सूर्यदेवाचं, गडाभोवतीच्या परिसराचं, किंवा आकाशाचं दर्शन होणं कठीण आहे ही कल्पना ढगांसारखीच दाट होत होती. सहा वाजता 'निळा प्रकाश दिसतोय, उठ' अशी अनिकेत ने हाक दिली. प्रकाश होता असं नाही, पण अंधार नव्हता. तंबू आवरला, तयार झालो, बॅगा पॅक केल्या आणि देशमुखांकडे चहा पिऊन गडफेरीला निघालो.

गडाबद्दल मी काय आणि कसं सांगू हे मला कळत नाहीये. इतका ग्रँड, प्रचंड विचार करून, आणि सूक्ष्मात सूक्ष्म गोष्टी ध्यानात ठेवून बांधलेला गड मी आधी बघितला नव्हता. रायगडात ख-या अर्थाने स्वराज्याचं सार आहे असं मला वाटतं. गंगासागर तलावाच्या बाजूने आम्ही सुरू केलेली फेरी पालखी दरवाजा, राणी महाल, स्तंभगृह, सचिवालय, महाराजांचा राजवाडा, टांकसाळ, दरबार, धान्यकोठार, होळीचा माळ, बाजारपेठ, अशी ठिकाणं बघत कशी रंगत गेली आम्हालाच कळलं नाही. प्रत्येक वास्तू अंगावर काटा आणत होती. मेघडंबरी मधे महाराजांच्या मूर्तीकडे बघताना मी कधी माझ्यात हरवलो मलाच कळलं नाही. वर्णन करण्यापलिकडची ती गोष्ट होती. 'किल्ले रायगड स्थळ दर्शन' या आप्पा परबांच्या पुस्तकात नोंदलेली १०० च्या वर ठिकाणं तर आम्ही बघू शकलो नाही. पण त्या पुस्तकात ती वाचली आहेत त्यामुळे पुढच्या खेपेस ती बघूच. तसंही हा किल्ला म्हणजे परत परत येण्याची जागा आहे हे इथे येण्या आधीच मनाशी ठरवलेलं होतं.

अनिकेत ला मेघडंबरी मधल्या महाराजांच्या पुतळ्याजवळ काही काळ घालवायचा होता. त्यामुळे तो तिथे थांबला, व मी आणि स्वानंद पालखी दरवाज्याच्या आसपासची काही ठिकाणं बघायला गेलो. नंतर तिघे मिळून टकमक टोकाकडे निघालो. जसजसे टकमक च्या जवळ जात होतो, तसतसा वारा वाढत होता. रेलिंगच्या कडेकडेने टकमक टोकावर पोचलो. ३-४ जणांनी तुम्हाला ढकलावं, साधारण इतका वा-याचा जोर होता. त्यामुळे रेलिंग ला धरूनच उभे होतो. टकमक बघायला दिसत काहीच नव्हतं. थोडा वेळ वारा आणि ढगांचा रौद्र खेळ अनुभवला आणि ट्रेक मधल्या त्या सर्वोत्तम स्थळावरून मागे फिरलो.

परत आलो तेंव्हा जवळपास एक वाजला होता. बॅगा उचलल्या आणि गड उतरायला सुरुवात केली. ठरल्याप्रमाणे मी आणि अनिकेत ने धबधब्याचा मान राखला. स्वानंद ला त्यात फार रस नसल्याने त्याने बाजूलाच उभं रहाणं पसंत केलं. सुमारे दीड तासात आम्ही परत गाडीजवळ येऊन पोचलो. गाडी देशमुखांकडे थांबवली. झुणका भाकरी वर ताव मारला. तृप्त झालो. आणि महाराजांना मनोमन वंदन करून परतीच्या प्रवासाला सुरुवात केली.

एक अफाट अविस्मरणीय ट्रेक केल्याचं समाधान होतं. पाउस वा-याचा धुडगूस, बोचरी थंडी, ढगात हरवलेले तिथल्या इमारतींचे अवशेष, तिथे क्षणोक्षणी जाणवणारा शिवाजी महाराजांचा वास, या सगळ्यांनी आमची मनं भरून गेली होती. या आणि जुन्या ट्रेक च्या आठवणी काढत घर कधी गाठलं कळलंच नाही. पण रायगड ला पुन्हा लवकरच जाऊ हे मात्र आम्ही एकमेकांना अच्छा करताना पक्कं केलं.

My Dream Road Trip

My Dream Road Trip. A thought that would excite me more than a jackpot win. Having been lucky enough because of my parents who bought a car just after I turned 18, I enjoy driving like anything. So much so that a good long drive can cure me of anything; just about anything.


To think of my 'Dream Road Trip' with that level of interest in driving, travel, and going places, is so difficult. Simply because I get a hundred ideas when I think of it; and all are equally exciting. But that's the beauty of it. It is different from reading the brochure of a Travel Company and planning where to go. It’s the brochure of your own little mind. It just gives you a world of compelling options.

Likewise, I have a hundred dream road trips in mind. But with a lot of effort, I could prioritize them. Now I have this trip at the number one position. A trip to Leh-Ladakh. The place has always fascinated me of its beauty, its peaceful water bodies, tall towering mountains, chilled fresh air, and winding roads.

Mumbai, the place where I live is exactly opposite to that. A dense concrete jungle, dirt and garbage on every corner of the roads, extremely noisy places, tall towering buildings, polluted air, and a lot of things to complain about. Still, it is the brain of India. My dream road trip starts from here. Traveling through the states of Majestic Maharashtra, Grand Gujarat, Royal Rajasthan, Pure Punjab, and Hilly Himachal, I wish to reach the place where the heart of India is; The Himalayas; Leh-Ladakh.

It is unlikely that a person who loves driving is not crazy about cars. I am no exception. I love cars. My dad's Maruti 800, which is not with us anymore, will always be my first love. That car taught me driving, and made me love it. I miss her. A Dream Road Trip has to be done in the Dream Car. I have a hundred names qualifying for the title of my 'Dream Car' but I have one that shines over them all. Surprising for some it might be, but the car that I would want to do my Dream Road Trip in, is Tata Sierra. No other car has been such a head turner for me. Tata Sierra stole my heart at first sight. Tough, elegant, powerful, luxurious and more importantly, my favorite.

I do not have many friends. I have a few who are good friends; and fewer 'very good' ones. My wife tops them all. She is, my companion wherever I go. Although; I love to travel alone and be with myself; for my Dream Road Trip, in the Dream Car, I would want the person of my Dreams to be with me, my wife.

This road trip will take me through many villages, many cities, where I will stop to just close my eyes and feel the air. Smell the soil. I will talk with many people that I will meet on the road, while drinking hot tea at a roadside tea-stall, at dhaabas, or anywhere during the journey. I will exchange thoughts, ideas, and emotions. And after many hundreds of kilometers of the journey, I shall reach my destination. After a lot of driving, talking, listening and feeling; shall I reach the point in time when I will do what I would have come there to do. I will turn the engine off. I will lie down on the lake shore, spread my hands wide, stare at the blue skies before slowly closing my eyes, to feel myself. That will be the paramount point of my trip. I will feel myself; I will rejuvenate, re-gather, rediscover, and recharge myself. The transition from the city life to village life to hills and then to this heavenly place shall feel like; a life.

I would wish then, if time could halt there itself, at that very point. Knowing that it will not; I will still embrace the moments to treasure them forever, as that will be a Dream which would have Come True.

लोहगड ची जत्रा | A crowded 'Lohagad Fort'

लो. ह. गड - लोकांमध्य॑ हरवलेला गड.

परवा लोहगडाच्या जत्रेला गेलो होतो. दुस-यांदा. पहिल्यांदा गेलो होतो ते मागच्या वर्षी. पावसाळ्याच्या नंतर. पण ती जत्रा नव्हती. तेंव्हा त्याचं ते हिरव्या गार रंगात नटलेलं रूप बघून, चिलखती, दणकट असं रूप बघून भारावून गेलो होतो. खूपच रंजक झाली होती ती भेट. दुस-या भेटीचा अनुभव मात्र वेगळा होता.

आम्ही पोहोचलो तेंव्हा प्रथमदर्शनी दिसली ती केवळ गर्दी. एक क्षण वाटलं की आपण बार मधे वगैरे आलो आहोत की काय!, कारण दारूच्या बाटल्या हातात घेऊन टोळकी वावरत होती. मग वाटलं की आपण पार्टीत वगैरे आलो असू, कलकलाट, स्टीरिओज चा ठणाणा, चाललेले अश्लील नाच, आणि पैशाचं, त्याच्या माजाचं मांडलेलं प्रदर्शन; हे सगळं पार्टीतच असतं ना?

या संभ्रमातच आम्ही गर्दीतून वाट काढत पुढे निघालो. पायाला दारूच्या, पाण्याच्या बाटल्या, चिप्स ची पाकिटं, या गोष्टी लागत होत्या ख-या, पण त्याक्षणी त्यावर भाष्य करण्यात काही अर्थ नव्हता. गर्दीतून ढोसाढोशी करतच आम्ही गडाच्या मुख्य दरवाज्यावर पोहोचलो. आम्ही ढोसाढोशी केली तो नाईलाज होता, पण तिथे आलेल्या बहुतेकांचं तेच उद्दिष्ट होतं
 

गडावर आल्यावर प्रथम डावीकडे गेल्यावर अष्टकोनी तलाव लागला. तलावाचा सार्वजनिक स्विमिंग पूल झाला होता. लोकं उड्या मारत होते, एकमेकांना ढकलत होते, किंचाळत होते, लक्ष वेधण्यासाठी जमतील ते चाळे करत होते. काहीकाळ त्या चाळ्यांत हरवलेला तो तलाव न्याहाळून पुढे निघालो. दर्ग्याच्या बाजूने चालताना दर्ग्यात बघितलं तर तिथे चार-दोन टकली एकाट बसली होती. गर्दुल्लेच वाटत होते. त्यामुळे तिथे जाण्याची इच्छाही झाली नाही. मग इमारतींचे अवशेष बघत विंचू काट्याकडे जात होतो. ढगाने अवघा परिसर वेढला होता. २० फुटापलिकडे काहीही दिसत नव्हतं. पण गर्दी मात्र चिक्कार होती आणि ती ऐकू येत होती. विंचू काटा दिसणं तर अशक्य होतं. त्याच्या काहीसं आधी एक छोटासा कातळातला उतार आहे. तिथे निसरडं होतं त्यामुळे पुढे फारसं कुणी जात नव्हतं. पण त्या 'स्पॉट' वर फोटो काढण्यासाठी झुंबड उठली होती.





फिरून लक्ष्मी कोठीजवळ येऊन ५ मिनिटं शांत विसावू म्हटलं, आणि त्या दिशेने निघालो. लक्ष्मी कोठी नजरेस पडली. आणि तत्क्षणी त्यातून एक इसम बाहेर पडला, हातात काळी प्लॅस्टिकची पिशवी घेऊन. रिकाम्या दारूच्या बाटल्या असाव्यात. ती पिशवी त्याने सर्रळ वरून खाली धुक्यात टाकून दिली. माझ्याशी नजरानजर केली. आणि पुन्हा आतून ऐकू येणा-या कलकलाटात सामील झाला. इथे आणखीच कुठली तरी 'कोठी' आहे असं वाटलं. 'लक्ष्मी' असं तिथे वाचून हळहळ वाटली. पुढे तिथे थांबण्यासारखं काहीच नव्हतं.
निराश होऊनच पाय-या उतरू लागलो. गणेश दरवाज्याच्या जवळ असलेल्या दीप लावायच्या खोबणीत चार टपराक मुलांचा जर्दा-मावा बेत चालू होता. तंबाखूत काहीतरी कालवत होते ते. काय ते कळलं नाही पण पिठीसाखर नक्कीच नव्हती ती. अर्थातच दुर्लक्ष करून मार्गस्थ झालो. उतरताना पाय-या जरा निसरड्या झाल्या होत्या. तिथे 'केवळ चार जणांना सांगायला एक स्वकर्तृत्वाची गोष्ट असावी' म्हणून ट्रेकिंग (अर्थात जाणकार म्हणतीलच इथे, की हे काय ट्रेकिंग आहे? ट्रेकिंग करायचं तर इथे इथे चला.... असो.) करायला येणा-या लोकांचं, विशेषत: मुलींचं/बायकांचं आउच्-उफ्फ चालू होतं, आणि त्यांना इथे आणणा-या मुलांची/माणसांची त्यांना हात देण्यासाठीची धडपड चालू होती. (का? ते आपण जाणताच)
 

चिंब भिजलेल्या अवस्थेत, रिमझिम पावसात मस्तपैकी गरमागरम मसालेदार मक्याचं कणीस खायची मजा औरच. ती मजा घ्यायला एका मावशींच्या टपरीवर गेलो. तिथे 'चुलीतल्या कोळशावर सिगारेट पेटवण्याची मजा काही औरच' म्हणणारं एक टोळकं आलं. चुलीवर सिगारेटी पेटवून आपले माकडचाळे तिथल्या माकडांना दाखवू लागलं.

तिथे एक बोर्ड लावला होता कुण्या वनखात्याने की इतिहास संवर्धन खात्याने. त्यावर लिहिलं होतं, की कचरा करू नका, इतिहासाचं रक्षण करा नि काय काय. त्या माकडचाळे करणा-या टोळक्याने आपली सिगारेटची थोटकं त्याच्च बोर्डाखाली टाकली. माझ्या उद्विग्नतेला कळस चढला. आणखी काही बघायची इच्छा उरली नव्हती. 'लोहगड संपलाय. आता हा एक पिकनिक स्पॉट आहे.' असं माझ्याशीच मी म्हटलं. सिंहगड; रायगड; कळसुबाई; राजमाची; आता लोहगड... अशी एक एक ठिकाणं आपल्यासाठी वर्ज्य होत जातील असं वाटतंय आता. मी ऐकलंय की हरिश्चंद्रगडही पाचनई च्या वाटेने कुण्णीपण करू लागलंय. माझ्यासाठी ड्रीम ट्रेक आहे तो. त्याचा लोहगड व्हायच्या आत तिथे जाऊन आलं पाहिजे बाबा.

पेठ ची भेट (कोथळीगड ट्रेक) | Fort Peth (Kothaligad) Trek

२०१३ च्या पावसाळ्याची चाहूल लागली आणि ट्रेक चे बेत ठरायला लागले. फोनाफोनी, मेलामेली नको त्यापेक्षा प्रत्यक्षच भेटू असं ठरलं. आमच्या ‘चढवय्ये’ नावाच्या ट्रेक ग्रूप मधले फाउंडर आणि नियमित सदस्य असे आम्ही भेटणार होतो.

त्याप्रमाणे मी, प्रसन्न आणि स्वानंद एक दिवस भेटलो, पुढच्या सहा महिन्यातले ट्रेक्स ठरवायला. सी सी डी मधे आमची ही भेट रंगली. एकदम कॉर्पोरेट स्टाईल मधे कॅलेंडरं, डाय-या आणि पेनं काढली. तिथल्या वायफाय ची आयमाय झाली होती त्यामुळे जीपीआरएसचाच आधार घेऊन रिसर्च सुरू केला. सुमारे १०-१२ किल्ले आधीच यादी करून आणले होते त्यामुळे त्यातील एक एक नाव, काठिण्य पातळी, लागणारा वेळ, आणि जाण्याची उत्सुकता या निकषांच्या आधारे कॅलेंडरवर मांडलं. मोहीम जंगी ठरली. सुरुवात कशाने? तर जवळच असलेला, त्यातल्या त्यात सोपा म्हणवला गेलेला असा पेठ चा किल्ला. म्हणजेच कोथळीगड!

कर्जत पासून सुमारे २० किमी अंतरावर आंबिवली हे किल्ल्याच्या पायथ्याचं गाव आहे. कर्जत मुंबईपासून लोकल ने जोडलेलं असल्याने लोकलनेच जाऊ यावर एकमत झालं. कर्जत वरून जामरूख च्या एसटी ने तिथे जाता येतं. पण आम्ही बसवर अवलंबून न रहाता टमटम ने जायचं असं आधीच ठरवलं. मग काय! एसएमएस, फेसबुक, फोन या माध्यमातून चढवय्यांना निरोपरूपी आमंत्रणं धाडली. हो नाही करता करता साधारण ८ जण येतील अशी शक्यता वाटू लागली. आकडा ८ ते ५, ५ ते २, आणि २ ते ४ असा बदलला, आणि कहानीत ट्विस्ट आला. लोकलची जागा ‘लेगसी कंटिन्यूज...आल्टो’ ने घेतली. निघण्याची वेळ ४:३० वरून ५ झाली. डन !

फायनल टीम अशी झाली:- आमच्या ग्रूपमधला अ‍ॅंग्री यंग मॅन, म्हणजेच प्रसन्न उर्फ काका. कुठल्याही ट्रेक ला एव्हर रेडी असलेला, परेश; माफ करा, ‘द परेश’ उर्फ आमचा लोहपुरुष. या वेळी आमच्यासोबत पहिल्यांदाच येत असलेला चिंचवडचा निलेश. आणि मी.

आदल्या दिवशी ऑफिसमधे अंमळ उशीरच झाला. घरी आलो ते जवळजवळ जेवणाच्या वेळेला. एक दिवसाचा ट्रेक असल्याने फार तयारी नव्हती करायची, पण तरीही माझी घाई चालू होती. सॅक मधे कपड्यांचा जादा जोड, विंडचीटर, जुजबी क्रीमं, गोळ्या, ग्रूप मधे फेमस झालेले सुवासित टिश्यू, सर्च लाईट आणि कॅमेरा असं सामान भरलं. आणि शार्प पाच वाजता गाडीला स्टार्टर दिला. काकांकडे पोचायला मला ५:४५ वाजले. आणि कहानीला आणखी एक ट्विस्ट आला. पोलिसांना चकवा द्यायला हिंदी सिनेमातले गुंड जशा गाड्या बदलतात, तशी आम्ही आमची गाडी ऐन वेळी बदलली. आता आमचं वाहन होतं व्हाईट स्टॅलियन वेर्ना.

लोहपुरुषाला पिकप केलं तेंव्हा ’मी फार कॅज्युअल वाटत नाहीये ना?’ या त्याच्या प्रश्नातलं गूढ आम्हाला कळलं नाही. आम्ही एक साधंसं उत्तर देऊन त्याला बगल दिली आणि निघालो. डोंबिवली ते कर्जत हा गाडीसाठी अतिशय खडतर असा प्रवास करायला तासभराहून जास्त वेळ लागला. रस्ता प्रचंड वाईट आहे. बदलापूर नंतर ठीक आहे परंतु तिथपर्यंत .... कठीणच. चौथा गडी, निलेश, चिंचवडहून येऊन कर्जत ला आम्हाला भेटणार होता. कर्जत स्टेशन वर मी त्याला पिकप केलं, आणि स्टेशनाबाहेर आलो. ‘वडे चांगले मिळतात इथे!’ चारी माना डोलल्या, पुन्हा आम्ही दोघं स्टेशनात गेलो आणि ५ वडापाव ४ वडे असं फ्युएल घेऊन आलो. ट्रेक मधे नव्यांच्या जुन्यांना, आणि जुन्यांच्या नव्याने ओळखी व्हायला वेळ लागत नाही. वडापाव संपेपर्यंत आमच्यामधला ‘ओळख’ नावाचा ‘ओपन’ अ‍ॅक्शन पॉइंट ‘क्लोज’ झाला होता. गाडी आंबिवलीच्या दिशेने सुटली. चाळीस एक मिनिटात आंबिवली टच्च केलं. पायथ्याच्या हॉटेल कोथळीगड मधे चहा प्यायला आणि तिथेच व्हाईट स्टॅलियन ला पार्क करून निघालो.

हॉटेल कोथळीगड च्या बाजूनेच किल्ल्याची वाट सुरू होते. ही वाट सुमारे १० फूट रूंद असून चढाची आहे. वाट समतल नसून दगड गोट्यांची आहे त्यामुळे चालणं जरासं कठीण होतं. काही मीटर चालल्यावर एक वाट मुख्य रस्त्याला सोडून डावीकडे वळते. त्या वाटेने जावं. आम्ही दोन तीनशे मीटर चाललो असू, आणि एवढ्यातच सगळे घामाघूम झालो. श्वास धडधडत होते. रूंद रस्ता असला तरी चढाचा असल्याने अपेक्षेपेक्षा जास्त दम लागणार आहे हा अंदाज आला. ढगांचं दाट छप्पर अवघ्या परिसरावर पसरलं होतं पण पावसाचाच काय वा-याचाही लवलेश नव्हता. त्यामुळे दमछाक होण्यात अजून भर पडली. सुमारे ४ किमीचा हा असा रस्ता पार करून पेठ ला जायचं होतं.

आता लोहपुरुष रंगात येत होता. जिथे आम्हा सर्वसामान्यांना दरी दिसत होती तिथे याला शॉर्टकट दिसत होते. ‘अरे इथून चला इथे शॉर्टकट आहे!’ असं तो म्हणाला की आम्ही तिघे एकमेकांकडे बघायचो आणि पुढे चालायला लागायचो. एक वेळी म्हटलं बघू तरी काय म्हणतोय हा. मग एका ठिकाणी आम्हीही त्याच्याबरोबर पुढे सरसावलो. सर्रळ सरळ उतार दिसत होता, पण त्याच्या मते तो शॉर्टकट होता. ओके! मी आणि काका ‘आम्ही पुढे जाऊन रस्ता बघतो’ असं म्हणालो. जपत जपत पुढे गेलो तर खरंच निघाला की राव शॉर्टकट. थोडा बि‘कट’ असला तरी शॉर्टकट होता. ‘आहे आहे रस्ता आहे ! ’ असं ‘युरेका युरेका’ करून आम्ही मागे वळलो. आणि थक्क! लोहपुरुष एका दगडावर उभा होता. आमच्या दोघांच्याही सॅक एका हातात; त्याची सॅक पाठीवर. आम्हाला म्हणाला ‘घ्या’. आम्ही त्याच्या पायाकडेच बघत होतो. ‘अरे हे काय घातलंयस तू ***च्या?’ ‘काय?’, असं तो शांतपणे म्हणाला. ‘अरे स्लीपर काय घातल्यास??’ ‘हां! बूट खराब झालेले अरे. मी म्हटलं पण ना तुम्हाला की मी फार कॅज्युअल वाटतोय का ते...’  काही काळ सन्नाटा आणि मग संस्कृतमिश्रित हशा ! 

पुढे मग रमत गमत निघालेले आम्ही एका पठारावर आलो. इथून पेठच्या किल्ल्याचं, कोथळीगडाचं पहिलं दर्शन होतं. लांबवर हा किल्ला दिसतो आणि मधे दिसते ती अर्धवर्तुळाकार दरी. इथला परिसर अप्रतिम आहे. त्या दिवशी मात्र पावसाळा नुकताच सुरू झाल्याने परिसर म्हणावा तितका हिरवागार झालेला नव्हता. फोटो काढत आम्ही किल्ल्याच्या ‘अप्पर बेस’ ला पोहोचलो. ‘पेठ’ हे किल्ल्याच्या पायथ्याशी असलेलं सुमारे ६००-७०० लोकसंख्या असलेलं छोटंसं गाव. मुख्यत्वे भातशेती हा इथल्या लोकांचा उद्योग. इथे जेवायची खायची सोय छानपैकी होऊ शकते. भैरवनाथ हॉटेल मध्ये आम्ही आमच्या जेवणाची ऑर्डर दिली, कोकम सरबत ढोसलं, आणि किल्ल्यावर निघालो. इथे गावातल्या कुत्र्यांनी आमच्यावर यथेच्च भुंकून आपली रखवालदाराची भूमिका चोख पार पाडली. पण आम्ही बधत नाही म्हटल्यावर ते मागे सरले. 

 

वाटेत, पुढे येणा-या ट्रेकर बांधवांना मदत, म्हणून आम्ही दगडांवर दिशादर्शक बाण मारण्याचा उपक्रम करत चाललो होतो. ‘टू गिव्ह समथिंग बॅक’ हा त्यामागचा विचार. किल्ल्याची चढाई सोपी आहे. नवख्यांनाही फार त्रास न घेता जमेल अशी. पेठ पासून किल्ल्याच्या मुख्य दरवाज्यापर्यंत जायला पाउण एक तास पुरे होतो. दरवाजा भग्नावस्थेत आहे. त्या भग्न दरवाज्यातून आत गेल्यावर समोरच एक भैरोबाचं देऊळ, आणि एक पाण्याचं टाकं लागतं. डावीकडे वळल्यावर भैरोबाची प्रशस्त गुहा आहे. गुहेत कोरीवकाम केलेले खांब आहेत, व एक दोन मूर्ती आहेत. गुहेतील जमीन सपाट आहे त्यामुळे वास्तव्यास ही जागा सोयीची आहे. गुहा तशी स्वच्छ आहे. कुणीतरी सत्कार्य केलेलं दिसतं इथे येऊन. गुहेत थोडावेळ टेकतो, तोच लोहपुरुष एका कळशीत टाक्यातलं फ्रीज ला लाजवणारं पाणी घेऊन आला. त्याने रिफ्रेश मारलं, आणि बिस्किटं, मफिन खाऊन आम्ही गडफेरीला निघालो. एव्हाना एक वाजला होता.

 

या गडाची खासियत म्हणजे ही गुहा, आणि कातळात खोदलेला वर्तुळाकार जिना जो आपल्याला किल्ल्याच्या सर्वोच्च टोकावर घेऊन जातो. हा जिना एक बघण्यासारखी चीज आहे. किल्ल्याच्या टोकावरून सभोवतालचा परिसर अजून छान दिसत होता. इथून दिसणारे डोंगर म्हणजे भीमाशंकर, नागफणीचा डोंगर; असं काय काय वाचलं होतं पण मला काही ते ओळखता येत नव्हतं. वरती एक भगवा होत्या नव्हत्या वा-यावर फडकत होता. इथेच एक मोठा तलावही आहे. मग फोटोसेशन झालं, पंजे लावून झाले, ट्रॅश टॉक झालं, निसर्ग डोळ्यात, कॅमेरात भरून घेतला, आणि परत गुहेत आलो.

सभोवतालचा परिसर

   

  
उफळी तोफेचा एक भाग

जाम भुका लागलेल्या. फटाफट पेठ गावात उतरलो, भुंक-या कुत्र्यांना टुक टुक करून भैरवनाथ हॉटेल मालकांकडे पोचलो, आणि जेवणावर ताव मारला. श्रीराम सावंत यांचं हे हॉटेल आहे. (मो: ९२०९२ ६७४३३). आम्ही पोळीभाजी भात आमटी असं साधं जेवण मागवलं होतं. जेवण चविष्ट होतंच, पण दमून आल्यावर ते अजूनच भारी लागलं. इथेच बाहेर पंचधातूच्या उफळी तोफेचा एक भाग ठेवलेला आहे. त्या तोफेची स्टोरी सावंतांकडून ऐकली, आणखी थोड्या गप्पा मारल्या, आणि परतीच्या वाटेला लागलो. आता सगळे आपापल्या सोयीच्या वेगात निघाले. लोहपुरुष एक्सप्रेस अपेक्षित रित्या पहिले पोहोचली. मग काका आणि ‘२०१३ चा पहिला आणि लग्नाआधीचा शेवटचा ट्रेक असलेला’ निलेश, आणि सर्रवात मागून माझी पॅसेंजर.

गावात भेटलेले बोलके चेहरे

 परत येताना आकाशात निसर्गाने काढलेली अ‍ॅबस्ट्रॅक्ट रांगोळी

 २०१३ चा ओपनिंग ट्रेक संपन्न झाला होता. पाऊस मिळाला नसला तरी हा पावसाळी ट्रेक होता. व्हाईट स्टॅलियन गरगरवली आणि निलेश ला कर्जत ला सोडून काकांच्या घरी परतलो. वाटेत पेब ला धावतं ‘आत्ता दमलोय, पण नेक्स्ट टाईम नक्की’ म्हणून आलो. 

मोठ्या आकारातील फोटो बघण्यास या लिंक वर जावे. 
http://www.flickr.com/photos/23099850@N04/sets/72157634040518530/